Παρότι και οι δύο δεν ανήκουν πλέον στο ελληνικό μπάσκετ μετά και την πρόσφατη φυγή του Ντέιβιντ Μπλατ, είναι δύο προπονητές που άφησαν το στίγμα τους όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους.
Του Τάσου Γιάνναρου
Η φυγή του Μπλατ μου έδωσε την αφορμή να γράψω λίγα πράγματα για αυτούς τους δύο ανθρώπους. Οπότε ας ξεκινήσουμε με τον Ντέιβιντ, που είναι και πιο πρόσφατο. Ήρθε με μεγάλες προσδοκίες με βάση το βιογραφικό του, όπου είχε μεγάλες επιτυχίες. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου με την Εθνική ομάδα της Ρωσίας στο Ευρωμπάσκετ το 2007, το χάλκινο σε αυτό της Λιθουανίας το 2011, η Ευρωλίγκα με την Μακάμπι το 2014 αλλά και η συμμετοχή στο τελικό του ΝΒΑ με τους Καβαλίερς ήταν οι σημαντικότερες επιτυχίες του. Όλα αυτά έφεραν ενθουσιασμό στις φιλάθλους του Ολυμπιακού, οι οποίοι περίμεναν πολλά πράγματα από αυτόν. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν ήταν αυτό που όλοι περίμεναν κυρίως γιατί κατά την γνώμη μου δεν "κόλλησε" η φιλοσοφία του αμερικανο-ισραηλινού προπονητή με αυτή των "ερυθρόλευκων" οι οποίοι είχαν συνηθίσει να παίζουν άλλου στυλ μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Η αξία του Μπλατ παραμένει βέβαια αδιαμφισβήτητα υψηλή , αλλά σε αυτό που θα ήθελα να σταθώ είναι το πρόσωπο που έβγαλε ο Ντέιβιντ όσο έμεινε στην Ελλάδα.
Ήταν ένας προπονητής που σεβάστηκε απόλυτα την χώρα στην οποία δούλεψε, ήταν ένας προπονητής που δεν έψαχνε δικαιολογίες, αναλάμβανε την ευθύνη του, έχοντας την σπάνια ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, την σκλήρυνση κατά πλάκας. Το σημαντικότερο στοιχείο στην ζωή μας κακά τα ψέμματα είναι η υγεία μας. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Ο Μπλατ δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να προπονεί, δεν μίλησε αρχικά για το πρόβλημά του και επικεντρώθηκε σε αυτό που τον έκανε χαρούμενο(το μπάσκετ). Όταν μίλησε για την ασθένειά του, πέρασε το μήνυμα να μην τα παρατάμε ποτέ ότι και να αντιμετωπίζουμε, να βλέπουμε όσο μπορούμε τα πράγματα με θετική διάθεση και αισιοδοξία και να κάνουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους. Και το πιο σημαντικό τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο, από την μία στιγμή στην άλλη αλλάζουν όλα και μας έκανε να καταλάβουμε ποια είναι τα σημαντικά προβλήματα και όχι αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε. Πραγματικά ας ελπίσουμε να ξεπεράσει αυτή την δυσκολία ο κόουτς και να συνεχίσει να προπονεί και να τον βλέπουμε εδώ στην Ευρώπη.
Ήταν ένας προπονητής που σεβάστηκε απόλυτα την χώρα στην οποία δούλεψε, ήταν ένας προπονητής που δεν έψαχνε δικαιολογίες, αναλάμβανε την ευθύνη του, έχοντας την σπάνια ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, την σκλήρυνση κατά πλάκας. Το σημαντικότερο στοιχείο στην ζωή μας κακά τα ψέμματα είναι η υγεία μας. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Ο Μπλατ δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να προπονεί, δεν μίλησε αρχικά για το πρόβλημά του και επικεντρώθηκε σε αυτό που τον έκανε χαρούμενο(το μπάσκετ). Όταν μίλησε για την ασθένειά του, πέρασε το μήνυμα να μην τα παρατάμε ποτέ ότι και να αντιμετωπίζουμε, να βλέπουμε όσο μπορούμε τα πράγματα με θετική διάθεση και αισιοδοξία και να κάνουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους. Και το πιο σημαντικό τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο, από την μία στιγμή στην άλλη αλλάζουν όλα και μας έκανε να καταλάβουμε ποια είναι τα σημαντικά προβλήματα και όχι αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε. Πραγματικά ας ελπίσουμε να ξεπεράσει αυτή την δυσκολία ο κόουτς και να συνεχίσει να προπονεί και να τον βλέπουμε εδώ στην Ευρώπη.
Πάμε και στον Ρικ Πιτίνο. Και μόνο ότι είναι ένας Hall of Famer τα λέει όλα. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού έκανε το θαύμα και έπεισε έναν "μύθο" της προπονητικής να αφήσει την ζωή του στην Αμερική και να έρθει έστω για ένα εξάμηνο στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Η καριέρα του απλά αξιοζήλευτη. Έχει υπάρξει προπονητής των Σέλτικς και των Νιου Γιορκ Νικς στο ΝΒΑ, έχει κατακτήσει πανεπιστημικά πρωταθλήματα με το Κεντάκυ και το Λουίσβιλ, είναι ο μοναδικός που έχει οδηγήσει τρία διαφορετικά κολλέγια στο Final Four, ένας από τους τρεις προπονητές, που έχουν οδηγήσει δύο διαφορετικές ομάδες σε τουλάχιστον δύο Final Four και ένας από τους δύο μόνο προπονητές που έχουν οδηγήσει δύο διαφορετικές ομάδες σε τουλάχιστον τρία Final Four την καθεμία.
Το Δεκέμβριο του 2018 ήρθε στους "πράσινους" και τους πήγε στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας με τρομερό σερί στα τελευταία παιχνίδια, "μεταμορφώνοντας¨μία ομάδα χωρίς ψυχολογία και δίνοντας και πάλι το DNA του νικητή. Προσαρμόστηκε άριστα και γρήγορα στην Ευρώπη και αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς παίκτες, δούλεψε μαζί τους, έλεγε ατάκες με χιούμορ, τους έφτιαξε την ψυχολογία. Ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος. Πάντα περιμέναμε τις συνεντεύξεις τύπου μετά από κάθε παιχνίδι για να μάθουμε και κάτι καινούργιο. Είχε μία νοοτροπία νικητή στην ζωή και προσπάθησε να την περάσει σε εμάς γενικά και σεβόταν πάντα την Ελλάδα και έλεγε τα θετικά όπως και τα αρνητικά μας (πχ θέμα του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους). Κύριος με κεφαλαία πραγματικά, γίναμε όλοι σοφότεροι στην ζωή από το πέρασμά του. Αξίζει κάποιος να διαβάσει και τα βιβλία που έχει γράψει για να αλλάξει τρόπο σκέψης και να βελτιωθεί και ο ίδιος με αυτά που θα διαβάσει από έναν άνθρωπο που έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια στην ζωή του. Γιατί πέρα από προπονητής είναι και επιχειρηματίας ο Ρικ και ξέρει τα "μυστικά". Αυτά τα λίγα για δύο ανθρώπους που η φυγή τους άφησε το ελληνικό μπάσκετ πολύ "φτωχότερο". Νομίζω ότι αξίζει να παραδειγματιστούμε από αυτούς γιατί ο αθλητισμός προσφέρει και αξίες που τις είχαν και με το παραπάνω αυτοί οι προπονητές.
Το Δεκέμβριο του 2018 ήρθε στους "πράσινους" και τους πήγε στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας με τρομερό σερί στα τελευταία παιχνίδια, "μεταμορφώνοντας¨μία ομάδα χωρίς ψυχολογία και δίνοντας και πάλι το DNA του νικητή. Προσαρμόστηκε άριστα και γρήγορα στην Ευρώπη και αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς παίκτες, δούλεψε μαζί τους, έλεγε ατάκες με χιούμορ, τους έφτιαξε την ψυχολογία. Ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος. Πάντα περιμέναμε τις συνεντεύξεις τύπου μετά από κάθε παιχνίδι για να μάθουμε και κάτι καινούργιο. Είχε μία νοοτροπία νικητή στην ζωή και προσπάθησε να την περάσει σε εμάς γενικά και σεβόταν πάντα την Ελλάδα και έλεγε τα θετικά όπως και τα αρνητικά μας (πχ θέμα του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους). Κύριος με κεφαλαία πραγματικά, γίναμε όλοι σοφότεροι στην ζωή από το πέρασμά του. Αξίζει κάποιος να διαβάσει και τα βιβλία που έχει γράψει για να αλλάξει τρόπο σκέψης και να βελτιωθεί και ο ίδιος με αυτά που θα διαβάσει από έναν άνθρωπο που έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια στην ζωή του. Γιατί πέρα από προπονητής είναι και επιχειρηματίας ο Ρικ και ξέρει τα "μυστικά". Αυτά τα λίγα για δύο ανθρώπους που η φυγή τους άφησε το ελληνικό μπάσκετ πολύ "φτωχότερο". Νομίζω ότι αξίζει να παραδειγματιστούμε από αυτούς γιατί ο αθλητισμός προσφέρει και αξίες που τις είχαν και με το παραπάνω αυτοί οι προπονητές.